Τι ωφελεί να σκέφτεσαι τα στραβά του κόσμου, να σε τυρρανάνε όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να τα διορθώσεις?
Μιλάς, ακούς, βλέπεις, αλλά μαζί μ'αυτά δυνατά και επίμονα σε γυροφέρνουν τα προβλήματά σου, σκληρές Ερινύες που δεν σ'αφήνουν να ησυχάσεις.
Ναι πέστο. Τελικά παραδέξου το. Γελάστηκες.
Τραβιούνται και κλωθοφέρνουν τα σκοινιά της υπομονής μέχρι να σ'αναγκάσουν να υποκύψεις, να προδοθείς, να τρελλαθείς. Τότε βγαίνουν απ' το στόμα σου ( στοντρελλό χορό τους να ελευθερωθούν ) και ακούγονται σκόρπια και ανέμελα τα προβλήματά σου.
Και οι άλλοι λένε πως είσαι τρελλή.
Σου φταίνε βασικά όλοι αυτοί οι καθώς πρέπει επειδή ξέρουν να κρύβουν να καλύπτουν τις σκοτούρες τους, τους πόθους τους ανικανοποίητους και δεν τολμούν ούτε να σκεφθούν ότι κάποτε θα πουν ότι αισθάνονται.
Ολοι αυτοί είναι μοχθηροί. Εσύ ξέρεις πως είσαι πιό σωστή απ' αυτούς γιατί εσύ δεν σκύβεις το κεφάλι στον καθωσπρεπισμό.
Εσύ έχεις το θάρρος να υποστείς τις συνέπειες.
Μ'αρεσες ειλικρινά όταν τους φώναξες:
Βόθρος ο κόσμος σας και κατακάθια όλοι εσείς.